Wild Turkey Distillery

Wild Turkey Whiskey to stosunkowo młody trunek, ale destylarnia, w której powstaje, istnieje od ponad 170 lat. W 1855 roku w zakładzie tym destylowała irlandzka rodzina Ripy. Wspomniana destylarnia znajduje się w miasteczku Lawrenceburg.

Trunek, który zyskał aprobatę podczas polowania

Austin Nichols – nowojorska firma zajmująca się importem artykułów spożywczych, po uchyleniu prohibicji obowiązującej na terenie Stanów Zjednoczonych, postanowiła zająć się handlem spirytualiami. Prezes firmy – Thomas McCarthy produkował między innymi gin i blended whisky, a oprócz tego skupował wyselekcjonowane beczki bourbonów. Pierwsze wzmianki dotyczące trunku, który w późniejszym okresie zaistniał jako Wild Turkey Whiskey, datowane są na rok 1940, kiedy to Thomas McCarthy zaprosił grupę biznesmenów na polowanie, które odbywało się na terenach Północnej Karoliny. Mężczyźni polowali na dzikie indyki i degustowali między innymi bourbona. Około dwa lata później na rynku pojawił się trunek Wild Turkey Straight Bourbon, który podczas polowania zachwycił biznesmenów.

Boulevard Distillery

W 1970 roku firma Austin Nichols zakupiła Boulevard Distillery, którą obecnie nazywa się potoczenie Wild Turkey Distillery. W 1980 roku wspomniana firma weszła w skład francuskiego koncernu Pernod Ricard. Kilka lat później – w 2009 roku koncern sprzedał Wild Turkey firmie Campari. Pomimo gigantycznego potencjału i historii marki, francuzi nie byli wstanie wykorzystać siły i możliwości drzemiących w produkcie. Początki lat 80 nie nastrajały optymistycznie, a trendy rynkowe i popularność whiskey dopiero nabierała tępa. Pernod posiadając silną reprezentację w asortymencie szkockich trunków, nie pokładał dużych wysiłków w promocje czy sprzedaż bourbonu. Przejęcie przez włoski koncern, którego portfolio puchło od nowych marek, przyniosło podmuch świeżości i pozwoliło nabrać wiatru w żagle. Czerpiąc doświadczenie ze sprzedaży różnych trunków, takich jak rumy, tequile czy szkockie whisky Wild Turkey dociera do serc i gustów mieszkańców różnych zakątków świata.

Produkcja

Receptura Wild Turkey to mieszanka trzech zbóż, a za ich sukces odpowiada właściwa proporcja poszczególnych składników. Kukurydza dająca słodycz i gęstość, żyto przydające intensywności i wyrazistości, a pełnie owocowych aromatów przynosi słodowany jęczmień. W gorzelni bardzo restrykcyjnie podchodzi się do kwestii jakości produktów, przy ich wyborze wielokrotnie poddaje się je kontroli. Nie dopuszcza się zbóż pochodzących z upraw modyfikowanych genetycznie. Słodka i miękka woda naturalnie filtrowana przez skały wapienne, spływa rzeką Kentucky niemal wprost do kadzi zaciernych i bierze swój ważny udział w procesie fermentacji. Drożdże, dzięki którym powstaje alkohol, są bardzo ważne w procesie powstawania aromatycznych związków organoleptycznych. W gorzelni funkcjonują niezmiennie od lat 50 i pozwalają zachować powtarzalność produkcji zarówno pod względem produkcyjnym, jak i smakowym. Destylacja odbywa się klasycznie dla amerykańskich trunków w wysokich i strzelistych kolumnach pracujących w systemie ciągłym. Powstały w nich destylat trafia do beczek nowych z białego dębu amerykańskiego, mocno wypalanych od środka. W skali 4-stopniowej, w której pierwsza jest najlżejsza, beczki dla Wild Turkey trafiają do tych z numerem 4 określanych jako aligator. Jest to wynik intensywnego wypalania, które wywołuje pękanie struktury drewna w beczce.

Oferta

Aktualne portfolio gorzelni podzielone zostało na cztery segmenty, w składzie których każdy znajdzie coś dla siebie. Klasyczne portfolio to bourbon i żytnia whiskey, butelkowana w dwóch zawartościach procentowych. Każda zachwyca w szklaneczce z lodem oraz jako składnik drinków czy ambitnych cocktaili. Seria small batch zestawiana jest z wyselekcjonowanych beczek, w których destylat dojrzewał przez okres 6, 8 i 12 lat. W taki sposób powstają trunki, opatrzone nazwą rare breed butelkowane jako klasyczny bourbon oraz Rye Whiskey. Wyjątkiem w tej linii jest Wild Turkey rozlewany z jednej wyselekcjonowanej beczki. Intrygującą kolekcję tworzą trunki opatrzone zwrotem master’s keep. W ich skład wchodzą butelki z płynem w wieku 17 lat, mieszanką destylatów od 10 do 20 lat, edycją bottled in bond oraz najstarsze dostępne trunki żytnie. Wisienką na torcie jest trunek blisko 20-letni finiszowany w beczkach po hiszpańskim sherry oloroso. Miłośnicy delikatniejszych trunków na pewno odnajdą się w likierach zestawionych zpołączenia whiskey oraz miodów. Receptura tego napoju sięga 1970 roku, kiedy to pracował nad nią sam Jimmy Russell.