Whisky Tobermory

Założycielem gorzelni Tobermory (z języka gaelickiego „studnia Marii”) był John Sinclair. Zakład, który powstał w 1798 roku, pierwotnie nazywał się Ledaig, często zmieniał właścicieli, pracował nieregularnie, a czasem nawet nielegalnie. Destylarnia otrzymała licencję w 1823 roku. Domem gorzelni jest wioska rybacka Tobermory, położona na północnym krańcu wyspy Mull.

John Sinclair

Zamożny kupiec, który wydzierżawił od The British Society for Promoting Fisheries parcelę, przylegającą do portu i zbudował na niej gorzelnię, którą nazwał Ledaig („ledig” – po gaelicku „bezpieczne niebo”). Sinclair był właścicielem małej floty statków handlowych, dzięki czemu doskonale radził sobie z logistyką destylarni. W pierwszym roku funkcjonowania gorzelnia wyprodukowała aż 1327 litrów alkoholu. John zmarł w 1863 roku i w tym samym momencie zaprzestano destylacji.

Kolejni właściciele

Następnym właścicielem gorzelni w 1890 roku został John Hopkins & Co. Produkcja została wznowiona po wielu latach przestoju. W 1916 roku koncern DCL przejął obiekt, ale już po kilku latach, ponownie zaniechano destylacji – tym razem aż na 40 lat. W 1972 roku nowi właściciele – konsorcjum złożone z liverpoolskich spedytorów i hiszpańskiej grupy Domecq, dokonali restrukturyzacji gorzelni i zmienili jej nazwę na „Ledaig Distillery”. Po kilku latach zawieszono produkcję. Destylarnia jeszcze kilkukrotnie miała innych właścicieli – między innymi Kirkleavington Property Company z Yorkshire. W 1993 roku gorzelnię nabyła spółka Burn Stewart, będąca właścicielem zakładu Deanston.

Woda i jęczmień

Źródłem wody w gorzelni są prywatne stawy, ulokowane na wzgórzu – tuż nad gorzelnią. Drugi składnik, niezbędny do wytwarzania whisky słodowej Tobermory to nietorfowany słód jęczmienny. Gorzelnia korzysta również z jęczmienia suszonego dymem torfowym, który z biegiem lat zwiększa swój udział w całości produkowanych whisky przez zakład.

Wyposażenie

W zakładzie pracuje tradycyjna żeliwna kadź zacierna z miedzianą pokrywą, cztery kadzie fermentacyjne z sosny oregońskiej oraz cztery średniej wielkości alembiki. Co ciekawe – alembiki wyposażone są w nietypowe bardzo ostro nachylone łączniki destylacyjne w kształcie litery S, które zapewniają duży powrót flegmy do kotła.

Beczki

Whisky w Tobermory dojrzewa częściowo w amerykańskich beczkach po bourbonie, a częściowo w europejskich beczkach po sherry. Rodzaj beczki ma bezpośredni wpływ na finalny charakter trunku.

Trunki

W ofercie gorzelni znajdowała się niemal od zawsze 10-letnia jednosłodowa Tobermory Single Malt o delikatnie aromatycznym bukiecie i półwytrawnym smaku, a także 32-letnia whisky nierozcieńczana i niefiltrowana na zimno, wykańczana w beczkach po sherry oloroso. Obecnie ich miejsce zastępują doskonałe trunki butelkowane w wieku 12 i 23 lata. Ciekawym punktem jest mocno torfowa Ledaig Single Malt dostępna w edycji 10 i 18-letniej, w wydaniu z jednej beczki, z wykończeniem po sherry. Powstający w gorzelni destylat wykorzystywany jest również do zestawiania whisky mieszanych np. Scottish Leader, Black Bottle.

Centrum

Tobermory dysponuje nowoczesnym Centrum dostępnym dla zwiedzających, przez cały rok. Turyści mają okazję uczestniczyć zarówno w wycieczce z przewodnikiem, jak i w degustacji.

Ciekawostki

Wyspa, na której położona jest gorzelnia Tobermory to również miejsce, gdzie został zbudowany zamek Aros, należący do Lorda Wysp (Lord of the Isles). Oprócz tej posiadłości, na wyspie znajduje się zamek Duant – siedziba rodowa klanu Maclaren, a w pobliżu mola leży hiszpański galeon „San Juan de Sicilia”.