CANADIAN CLUB 40% 1L

Mówił dla Was Hiram Walker, Boston Massachusetts

Historia kanadyjskiej whisky wiąże się z dwoma najstarszymi, a zarazem pionierskimi gorzelniami złocistego trunku, firmami: Seagram (Crown Royal) i Hiram Walker (Canadian Club). Za ojca kanadyjskiej whisky, bez większych sporów czy dyskusji, uznaje się jednak Hirama Walkera. Ten urodzony w 1816 roku w Boston Massachusetts przedsiębiorca, był początkowo właścicielem sklepu spożywczo – alkoholowego; posiadał także młyn i wytwórnię octu. Swoje prawdziwe powołania znalazł dopiero w 1858 roku, po przeprowadzce do Ontario, gdzie zawodowo zajął się destylacją whisky. W ciągu kilku lat rozbudował firmę, wzbogacając gospodarstwo między innymi o słodownię, tartak, zakład bednarski czy nawet cegielnię. Wzorem szkockich gorzelników wybudował także wygodne domy dla swoich pracowników, w okolicach gorzelni, tworząc podwaliny pod małe miasteczko – Walkerville (1870). Whisky, którą wówczas destylowano, różniła się znacząco od tego, co znamy dzisiaj; ale nawet na kanadyjskie, dosyć liberalne prawo gorzelnicze, była swoistym ewenementem. Pan Walker barwił ją bowiem karmelem, zapewne by upodobnić wizualnie swój produkt do bardzo popularnej w tamtych czasach brandy. Inne ciekawe zabiegi, którym poddawano „whisky” to np. filtrowanie destylatu przez warstwę drobnego żwiru czy przez wełniany materiał. Nie można odmówić Hiramowi chęci do eksperymentowania, a jego próby dzisiaj mogą nas tylko śmieszyć. Niemniej jednak trzeba przytoczyć, że nie we wszystkim ówcześni gorzelnicy błądzili po omacku. Powszechnie stosowaną i główną zasadą w zakładach Walkera było np. pilnowanie czasu maturacji destylatów w dębowych beczkach, dbanie o temperaturę w magazynach leżakowych czy też używanie do starzenia beczek po bourbonie i po sherry. Tym samym Hiram Walker wybijał się ponad swoją ówczesną konkurencję, starając się ciągle udoskonalać swój produkt, w czasie gdy inni nastawiali się głównie na szybki zysk, sprzedając „whisky” rzeszy niezbyt wybrednych konsumentów, dla których najważniejsze było, by trunek uderzał do głowy. Smak nie był dla nich tak istotny. Dla Hirama Walkera był.

Kompleksy a whisky

Daje nam to przyczynek do rozważań o jakości kanadyjskiej whisky w połowie XIX wieku i w jaki sposób historia destylacji wpłynęła na jakość trunków, produkowanych dzisiaj. Dla pierwszych osadników, przybyłych głównie ze Szkocji i z Irlandii, a mających jakie takie pojęcie o bimbrownictwie, początkowo głównym ziarnem używanym do produkcji whisky było żyto, powszechnie dostępne, tanie i łatwe do uprawy. Z czasem zastąpiła je miejscowa kukurydza, która do dziś stanowi podstawę zacieru w procesie gorzelniczym. Przytaczając historię powstania kanadyjskiej whisky, musimy pamiętać, że miejscowe gorzelnie i destylarnie nie posiadały tak długiej i bogatej tradycji, a co za tym idzie wiedzy o produkcji whisky, a przybyli emigranci nie byli mistrzami w gorzelniczym fachu. Zmusiło ich to do eksperymentowania (np. przy wyborze kukurydzy na główne ziarno, czy przy wyborze beczek do starzenia) i uczenia się na własnych błędach. Ma to niewątpliwie odbicie także na whisky produkowanych dzisiaj, choć nie bezpośrednio. Głęboko zakorzenione kompleksy, względem swoich destylatów i nawet podświadomie istniejące przekonanie, że ich produkty nigdy nie będą tak dobre, jak te ze Szkocji, istnieje po dziś dzień. Włodarze gorzelni i destylarni w Kanadzie doszli do wniosku, że ich produkt, który nigdy nie będzie tak wybitny i wysublimowany, jak whisky irlandzkie, szkockie czy nawet amerykańskie, musi być nakierowany na innego konsumenta, a produkowane destylaty powinny spełniać inne oczekiwania nabywców. To także dlatego kanadyjskie whisky do dziś są produktami bardzo smacznymi i wysokiej klasy; z drugiej strony to destylaty proste, słodkie, łagodne i raczej neutralne. Nie doszukamy się tu zbyt wiele złożonych aromatów; próżno szukać bardzo dymnych, torfowych czy medycznych smaków; metody produkcji i starzenia także nie są ani tak skomplikowane, ani nawet tak ściśle prawnie uwarunkowane, jak ma to miejsce np. w Szkocji czy nawet w sąsiednich Stanach Zjednoczonych.

Rzecz o tym dlaczego podróbki okazały się przydatne

W 1884 roku po raz pierwszy na rynku pojawiła się butelka z destylarni Walkera. Nosiła nazwę Club Whisky i w niedługim czasie po debiucie zaczęła zyskiwać popularność wśród konsumentów. Doprowadziło to równocześnie do pojawienia się na rynku licznych podróbek; znacznie gorszej jakości, sprzedawanych w niższej cenie, zalewających zarówno rynek kanadyjski, jak i amerykański. Wszak do dziś wiadomo, że podrabia się tych najlepszych, lub mających najgorszych prawników. Rosnąca popularność „konkurencji” – kanadyjskiej whisky dla własnych bourbonów i rye whiskey zaniepokoiła mocno amerykański rząd. W latach 90 tych XIX wieku próbowano nawet ograniczyć import kanadyjskiej whisky, nakazując stosownym prawnym dekretem, by na etykietce umieszczano oznaczenie miejsca produkcji trunku, mając nadzieję, że zniechęci to nabywców do kupowania importu. Hiram Walker oczywiście zastosował się do nowego prawa, przewrotnie dodając słowo „Canadian” do Club Whisky; wszak nie miał czego się wstydzić! Wbrew oczekiwaniom lobby amerykańskich destylarni przyniosło to wręcz odwrotny efekt do zamierzonego; a sprzedaż Canadian Club tylko wzrosła. Walker triumfował.

Najpopularniejsza (kanadyjska) whisky na świecie

Obecnie, pomimo że Canadian Club nie należy już do firmy założonej i prowadzonej latami przez Walkera, a głównym udziałowcem gorzelni z Walkerville jest francuski gigant – Pernod Ricard (zaś prawa do marki CC ma Jim Beam), destylarnia produkuje wciąż olbrzymią liczbę - 40 milionów alkoholu rocznie, posiadając w swoim portfolio takie pozycje jak: 10 cio, 12 sto czy nawet 30 sto letnie pozycje Canadian Club Whisky. Do zestawienia tych pozycji miesza się różne destylaty, leżakowane w dowolnie zestawionych beczkach, dla osiągnięcia zamierzonego efektu smakowego. W przypadku klasycznej pozycji – Canadian Club, głównym składnikiem zacieru jest żyto z domieszką innych zbóż, a whisky starzy się w dębinie przez około 6 lat (chociaż wiek nie jest podawany na butelkach). Canadian Club sprzedawana jest obecnie w ponad 150 krajach i jest najbardziej popularną kanadyjską whisky na świecie.

Kolor: karmelowy, ciemny bursztyn.

Nos: karmel, wanilia, dębina, czekolada, winogrona, skórka świeżych orzechów włoskich, migdały, jabłka i morele.

Smak: słodowy, żytni, waniliowy. Wyczuwalne słodkie rodzynki i banany, ale także goździki, melasa, gruszka, marcepan i orzechy.

Finisz: długi, słodki, karmelowo dębowy.

Canadian Ginger

Uwzględniając historyczne uwarunkowania i słuszne założenie producentów kanadyjskich whisky, zgodnie z którym ich produkty są tworzone głównie po to, by spożywać je w taki sposób, na jaki mamy ochotę, bez silenia się na długie degustacje porównawcze - należy to uszanować i pić Canadian Club tak, jak proponuje to (może nie bezpośrednio) producent. Bardzo niska cena i naprawdę poprawny smak i aromat skłonić mogą Was, by spróbować zmieszać CC z colą czy z sokiem owocowym. Ja jednak zaproponuję inny mikser; bardzo popularny w Stanach, a wciąż mało znany, choć zyskujący na popularności w Polsce. 40 ml Canadian Club nalej do wysokiej szklanki, dodaj dużo kostek lodu dobrej jakości, wciśnij sok ze świeżej limonki lub wrzuć kilka jej ćwiartek, po czym całość zalej ginger beerem lub ginger alem. Zamieszaj delikatnie wzdłuż ścianek szklanki i delektuj się jednym z najpopularniejszych prostych drinków na kontynencie północnoamerykańskim.

Do spożywania, nie do oglądania

Canadian Club whisky sprzedawana jest w bardzo klasycznych butelkach, z prostym, oszczędnym i nieco nudnym designem. Na białej etykietce znajdziemy informację o roku powstania destylarni – 1858 i w sumie tyle. Wiek starzenia destylatu, dobór beczek czy skład zacieru nie są podawane. Trzeba przyznać, że inne kanadyjskie whisky mają znacznie ciekawsze butelki, nie wspominając już o borbonach czy rye whiskey z USA, które niejednokrotnie pozytywnie zaskakują swoim wyglądem, pomysłem i designem. To bardzo prosta whisky w bardzo prostej butelce i w bardzo dobrej cenie. Do spożycia, nie do oglądania.

Nie szata zdobi whisky

Trzeba przyznać, że jest to whisky stworzona zgodnie z oczekiwaniami konsumentów; ma być do spożycia, a nie do oglądania. Niska cena sprzyja konsumpcji na imprezach, w połączeniu z prostymi mikserami jak cola czy sok. Jeśli kolekcjonujecie kanadyjskie whisky, warto dodać ją do swojego barku, głównie by uszanować zarówno jej długą historię, jak i popularność; wszak wciąż to najlepiej sprzedająca się kanadyjska whisky na świecie. Tym samy utwierdzamy się w przekonaniu, że nie szata zdobi człowieka, a wygląd butelki nie ma wpływu na smak whisky

Webstories Canadian Club

HIRAM WALKER - ojciec kanadyjskiej whisky

Informacje szczegółowe