Dlaczego warto kupić whisky Glenrothes Alba Reserva?

1. „Alba” pochodzi od łacińskiej nazwy dębu Amerykańskiego–Quercus alba. Whisky dojrzewa wyłącznie w beczkach po bourbonie z tego gatunku.
2. Wydana jako jedna z trzech whisky „Reserve”, typowo bez oznaczenia wieku.
3. Na nosie – wanilia, kokos, tropikalne owoce; w smaku – kremowa nuta bananów, kokos i graham. Finisz lekko pikantny, z nutami dębu, karmelu, jabłek i cynamonu.
4. Starzona tylko w amerykańskim dębie, bez torfu.
5. Filtrowana na zimno, barwiona, butelkowana z mocą 40%.
6. Idealna dla początkujących i kumpli single malt. Bardzo dobry wybór jak na whisky stylu Speyside.
7. Prosta, elegancka butelka – dobry pomysł jako starter do świata whisky.
8. Posiada certyfikat koszerności, co czyni ją „pierwszą koszerną whisky” Glenrothes.
9. Dobrze smakuje zarówno na czysto, jak i na kości lodu.
10. Oceniona w Whisky Bible na 87.5/100 punktów.

Alba, czyli dąb

To whisky, która prezentuje się nieco inaczej niż większość wypustów Glenrothes. Zamiast klasycznego mariażu z beczkami po sherry, dostajemy coś lżejszego, bardziej waniliowego – dojrzewanie wyłącznie w beczkach z amerykańskiego dębu po burbonie robi robotę. Nazwa „Alba” to nie tylko poetycki przydomek, ale i bezpośrednie nawiązanie do Quercus alba – czyli dębu białego. Jest subtelniej, jaśniej, bardziej świeżo – ale nie nudno.

Parę słów o samej destylarni

Glenrothes to jedna z tych destylarni, które przez lata były w cieniu – mimo że ich destylaty lądowały w bardzo znanych blendach. Działają w Speyside od 1879 roku i mają na koncie sporo solidnych edycji, głównie znanych z cięższych, sherry’owych klimatów. Alba Reserva to odskocznia – bardziej pokaz siły samego destylatu niż wpływu beczki.

Jak powstaje?

Klucz jest jeden: tylko beczki z amerykańskiego dębu, sezonowane po burbonie. Bez sherry, bez kombinacji, bez barwienia czy filtrowania na zimno. Glenrothes chciał pokazać „czystą” stronę swojego spirytusu – i to im się udało. Nie ma tu beczkowego domina, wszystko jest równe, spokojne, dobrze poukładane. To nie jest whisky, która próbuje udowodnić, że jest starsza niż jest – raczej taka, która zna swoją wartość i nie musi udawać.

Co czuć i smakować?

Gdzieś w tle tej edycji przewija się lekka nuta białego pieprzu albo gałki muszkatołowej.

• Barwa: złoto;

• Nos: lekki, wanilia, świeże jabłka, trochę gruszki, nuta świeżego zboża;

• Smak: kremowy, słodkawy, z wyczuwalnym kokosem i toffi;

• Finisz: nieprzesadnie długi, ale czysty;

Prosto i w delikatnych barwach

Butelka jest klasyczna dla Glenrothes – „kula armatnia” z szerokim korkiem. Prosto, stylowo, rozpoznawalnie. Etykieta jest jasna, podkreśla lekki charakter tej edycji. Kartonik? Równie prosty – bez złotych zdobień, ale solidny. Taki, który można bez wstydu postawić na półce albo wręczyć komuś w prezencie.

Wiele wymiarów degustacji

Nie trzeba żadnych sztuczek – po prostu kieliszek (najlepiej typu Glencairn albo tulipan), temperatura pokojowa, może parę minut odpoczynku po nalaniu. Woda? Kilka kropel może podbić wanilię i wydobyć więcej owocu. To nie jest whisky do „grzańca” ani do coli. Ale na lekki koktajl też się nada, jeśli ktoś szuka czegoś subtelnego na start wieczoru.

Dla kogo i na kiedy?

To edycja dla kogoś, kto ceni klasykę w lżejszym wydaniu. Nie dla fanów torfu czy sherry, ale dla tych, którzy lubią wyczuwalne niuanse. Świetna jako pierwsza whisky wieczoru, dobra też na prezent – nie przytłoczy, ale pokaże klasę. Sprawdzi się i solo, i w gronie znajomych, którym chcesz pokazać, że single malt nie zawsze musi być ciężki i wymagający.

Informacje szczegółowe