GLENMORANGIE SIGNET 46% 0,7L

Dlaczego warto kupić whisky Glenmorangie Signet - nowa wersja?

1. W 1994 roku otwarto centrum dla zwiedzających przy gorzelni (tzw. Visitors centre), gdzie znajdują się m. in. muzeum i sklep z pamiątkami
2. Debiutowała w 2008 roku
3. Bardzo wyrazista, wieloaspektowa, niezwykle gładka i bogata, przejrzałe owoce, figi, daktyle, czekolada, palony karmel, toffi, nuty maślane, waniliowe, cynamonowe, słodki syrop owocowy, pomarańcze i limonki ze skórką, mocna kawa, trufle wiśniowe, a także orzechy, skóra, tytoń, dąb i pełna paleta ziół i przypraw
4. Stworzona z destylatów leżakowanych w specjalnie zamówionych beczkach z amerykańskiego białego dębu (tzw. Virgin Oak); destylaty wyprodukowano ze słodów odmiany Cadboll oraz czekoladowego (używanego do piw rzemieślniczych); wiek najstarszych destylatów określany jest na 35-40 lat
5. Nie filtrowana na zimno, butelkowana z mocą alkoholu 46% ABV
6. Nazwa Signet stanowi nawiązanie do kwadratowego wzoru zdobiącego butelki whisky Glenmorangie oraz piktyjskiego artefaktu Hilton of Cadboll Stone powstałego w około 800 roku naszej ery
7. Tytuł „Whisky roku 2016” na International Whisky Competition

Dawny browar i używane alembiki

Majestatyczne zabudowania słynnej destylarni w Glenmorangie to niegdysiejszy browar zbudowany w 1738 roku. Nielegalna destylacja whisky zaczęła się jednak w okolicy już wcześniej, bo jak wiadomo z zapisów historycznych już w 1600 roku, w pobliskiej farmie Morangie. Najwcześniejsze znane źródło potwierdza legalną produkcję alkoholu dopiero w 1703 roku, czyli jeszcze z czasów przed wybudowaniem browaru. Na początku XIX wieku, farma Morangie została podzielona i przeznaczona na dzierżawę, a jednym z pierwszych nowych właścicieli został niejaki William Matheson, współwłaściciel destylarni Balblair z pobliskiego Edderton. William Matheson chciał działać samodzielnie i produkować whisky niezależnie, według własnego pomysł i swoimi metodami. Jako człowiek niezbyt majętny musiał jednak w tym przedsięwzięciu prosić o pomoc swojego brata Johna Mathesona, który wyłożył większość gotówki na niezbędne inwestycje, mające na celu zmienić dawne budynki browaru w nowoczesną, na owe czasy, gorzelnię. Dawny browar miał wiele zalet, z których kluczową okazało się pobliskie źródło, zasilające przedsiębiorstwo w wodę wprost ze strumienia Tarlogie. Woda była to jednak niezwykła, gdyż zanim trafiła do strumienia, w postaci deszczu padała na pobliskie wzgórza Tain, by przez okres około stu lat przesączać się przez skały wapienne i piaskowcowe, zbierając po drodze minerały, czyniąc ją niezwykle twardą i mocno „mineralną”. Warto zwrócić na to uwagę, gdyż większość destylarni whisky używa do produkcji wód miękkich, a wodą twardą, tak bogatą w minerały i to pochodzenia deszczowego nie może pochwalić się bodajże żadna inna szkocka destylarnia. Licencję na legalne pędzenie whisky bracia uzyskali w roku 1843, który to przyjmuje się za oficjalny rok założenia destylarni. Rosnące koszty zmusiły przedsiębiorców do szukania oszczędności, których wyrazem było zakupienie używanych i przestarzałych alembików, wyszukanych w Londynie, wcześniej służących do produkcji ginu. Ta wymuszona oszczędność okazała się podstawą przyszłego sukcesu, gdyż specyficzny kształt wzmiankowanych alembików wpłynął bardzo pozytywnie na smak i aromat produkowanych whisky, wyróżniając ją spośród innych szkockich trunków.

Żyrafy

Wzmiankowana para alembików zasługuje na osobny akapit, gdyż była tak nietypowa, tak bardzo różniła się od alembików wykorzystywanych w innych szkockich gorzelniach, że okazała się przełomowa dla sukcesu marki Glenmorangie. Alembiki te miały niewielką pojemność, będąc przy tym bardzo wysokimi (5,14 metra) i cienkimi urządzeniami, przez co szybko zyskały przydomek „żyrafy”. Do dziś kolejne żyrafy, budowane na wzór i podobieństwo tych pierwszych, pozostają najwyższymi alembikami w Szkocji. Po pierwszych destylacjach okazało się, że z takich alembików uzyskuje się destylat doskonałej jakości. Spowodowane to było tym, że w procesie zachodzącym w trzewiach urządzenia, tylko najlżejsze i najczystsze opary alkoholu wznosiły się na wysokość pięciu metrów, gdzie dopiero podlegały kondensacji. Dzięki temu trochę przez przypadek, wydłużony został kontakt między parami alkoholu a miedzią, tworząc tym samym destylat o charakterystycznym i docenianym smaku i aromacie. Sukces „żyraf” sprawił, że przez kolejne 130 lat destylarnia wykorzystywała tylko tę jedną parę alembików, oczywiście sukcesywnie wymienianych na nowe, budowanych już na zamówienie, identycznych co poprzednicy. Ze względu na najwyższą jakość i wyjątkowość uzyskiwanego destylatu, ich oryginalny i nietypowy kształt był podtrzymywany i wciąż odtwarzany przez kolejnych właścicieli destylarni, wiedzących, że nie mogą pozwolić sobie na odejście od tradycji, która zapewniła im taki sukces. W 1977 roku okoliczności ekonomiczne zmusiły włodarzy firmy do powiększenia liczby alembików do czterech, oczywiście kopii pierwszych. Podobnie postąpiono w 1990 roku, gdy podwojono ich ilość do ośmiu i w 2009, gdy dobudowano kolejne cztery żyrafy, tworząc tym samym „stado” składające się z dwunastu osobników.

Brzeczki do beczki

Z początkiem lat 60 - tych XX wieku w Glenmorangie podjęto decyzję, o podłożu głównie ekonomicznym, o stopniowym odejściu w procesie leżakowania whisky od klasycznych beczek po sherry na rzecz beczek po bourbonie; beczki po sherry były dziesięć razy droższe, a firma dopiero stawała na nogi po kryzysie wywołanym przez II Wojnę Światową. Przez kilka lat eksperymentowano z rodzajami beczek do leżakowania, troszcząc się także, co wyjątkowo i niespotykane, o jakość drewna wzmiankowanych. Firma zakupiła do tego celu znaczne tereny leśne w górach Ozark w USA, skąd pozyskiwać zaczęto specjalnie wyselekcjonowane, stuletnie białe dęby, niezbędne do produkcji dębowych beczek, wychodząc z założenia, że nikt nie zatroszczy się tak dobrze o jakość drewna, jak właściciele destylarni, wiedzący o kluczowym znaczeniu leżakowania dla jakości i smaku whisky. Wyprodukowanym w ten sposób deskom pozwalano schnąć przez półtora roku, zamiast tradycyjnych kilku tygodni. Dzięki temu zabiegowi leżakujący w późniejszych beczkach destylat będzie mógł wydobyć z dębu znacznie więcej aromatów i smaków. Dziś beczkowa polityka wygląda następująco: zanim beczki trafią do Szkocji, wypożycza się je zaprzyjaźnionej destylarni Maker’s Mark w Kentucky, gdzie przez cztery lata spokojnie czekają, napełnione bourbonem. Następnie opróżnione beczki wysyłane zostają do Szkocji, gdzie napełnia się je ponownie, tym razem już wybranym destylatem Glenmorangie. Wpływ leżakującego wcześniej bourbonu jest niezwykle istotny, gdyż dzięki niemu whisky nabiera bogatych waniliowych i miodowych smaków, a trunek wzbogacany zostaje o delikatne kwiatowe aromaty. Ta wcześniej wypróbowana strategia i technika przyniosła oczekiwane efekty, a zebrane doświadczenia wykorzystano przy produkcji whisky Signet. Glenmorangie Signet to bez wątpienia jedna z wyjątkowych whisky produkowanych w omawianej destylarni. Jest wynikiem połączenia najlepszych pomysłów master blenderów i bardzo skomplikowanej receptury, której niektóre elementy wciąż pozostają strzeżoną tajemnicą włodarzy firmy. Bill Lumsden, szef destylarni Glenmorangie ujawnił opinii publicznej tylko ogólne fakty dotyczące produkcji tej nieporównywalnej z niczym innym whisky. Wiadomo bowiem, że sercem trunku jest rzadko występujący jęczmień czekoladowy, prażony, a nie suszony, nadający kremowego i aksamitnego smaku. Signet to połączenie najrzadszych whisky z destylarni, dojrzewających w dwóch rodzajach beczek: robionych na zamówienie virgin designer cask oraz beczek po sherry. Najstarsze whisky wchodzące w skład finalnego produktu, liczy sobie między 35 a 40 lat. Dzięki takowemu połączeniu uzyskano najbardziej innowacyjny i łamiący wszelkie konwencje produkt Glenmorangie w historii.

Śliwki w czekoladzie

Kolor: ciemny bursztyn.

Nos: aromatyczne espresso, śliwki, sherry, skórki pomarańczowe, rodzynki, gorzka czekolada, prażony sezam, delikatny tytoń i dębina.

Smak: kawa z czekoladą, ciemna gorzka czekolada, biszkopt, tiramisu, cynamon, imbir, pomarańcze, migdały, daktyle, śliwki w czekoladzie, karmel, wanilia, tytoń.

Finisz: długi i intensywny, z waniliowym posmakiem, dużo gorzkiej czekolady i suszonych owoców.

Whisky + kawa, wspaniała sprawa

Degustacja z kieliszka to klasyka gatunku, na pewno wiecie, jak należy to robić. W tym konkretnym przypadku zaproponuję Wam przeprowadzenie domowego food paringu, a produktem, który idealnie wręcz nadaje się do połączenia z tą whisky, jest czekolada. Wybierzcie dobrą gorzką czekoladę, najlepiej taką z suszonymi śliwkami, wiśniami lub żurawiną. Przygotujcie sobie kieliszek degustacyjny z porcją Signet i szklankę wody. Weźcie łyk whisky i zagryźcie solidnym kawałkiem czekolady, pozwalając wszystkim aromatom połączyć się w waszych ustach. Po wszystkim łyk wody i operację można powtórzyć aż do wyczerpania zapasów. Jeśli chodzi o koktajl, to idealny w tym przypadku będzie delikatny twist na klasycznym Espresso Martini. 40 ml Glenmorangie Signet połączcie w shakerze z aromatycznym, krótkim espresso, dodajcie 10 ml syropu waniliowego (własnej produkcji bądź kupnego), 5 ml likieru kawowego i kości lodu. Całość shakerujcie przez kilka chwil a gotowy koktajl przelejcie przez podwójne sitko do kieliszka typu coupette bez lodu. Koktajl można przystroić ziarenkami kawy, lub szczyptą świeżo zmielonej kawy. Taką „kawkę” to mógłbym pić codziennie.

Czy Piktowie pili whisky?

Nazwa Signet została zapożyczona od starożytnego i tajemniczego kamienia wyrytego prawdopodobnie przez plemię Piktów, rdzennych mieszkańców Szkocji z mniej więcej VIII wieku. Co ciekawe, wzmiankowany kamień, uznawany za symbol bogactwa i sukcesu, został odkryty niedaleko destylarni Glenmorangie. Archeolodzy i historycy twierdzą, że w jego centralnej części umiejscowiony jest kalejdoskopiczny znak – Signet. Butelka jest dwukolorowa, szkło przechodzi z czerni przy szyjce, do jaśniejszych odcieni niżej, by przy spodzie butelki stać się całkiem bezbarwna, pokazując bursztynowy kolor destylatu. Opakowanie jest ozdobione złotymi elementami graficznymi, a skrywany przez nie trunek to opisany wyżej kupaż kilku starannie wyselekcjonowanych destylatów, w wieku od 35 do 40 lat. To fantastyczna whisky we wspaniałym opakowaniu. Prawdziwy Signet – symbol dobrobytu i bogactwa.

9 na 10

Glenmorangie Signet to nietuzinkowa whisky, zdecydowanie wyróżniająca się na tle innych destylatów, nieposiadająca punktu odniesienia wśród produktów konkurencji. Jim Murray w swojej Whisky Bible ocenił ją na 93/100. Idealna pozycja na prezent dla bliskiej osoby, zarówno dla znawcy, jak i laika, który zapewne, pomimo braku zaawansowanej wiedzy na temat whisky, doceni zarówno jej fantastyczny smak, aromat, jak i enigmatyczną i majestatyczną butelkę i opakowanie.

Informacje szczegółowe